H AMAKA σας καλεί στη Θεσσαλονίκη στο 1o Διεθνές Συμπόσιο Θεραπειών μέσω Τέχνης «Ζωή και Tέχνη είναι ένα», το οποίο εντάσσεται στο παράλληλο πρόγραμμα της 5ης Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης.
Κατά τις ημέρες του συμποσίου θα πραγματοποιηθεί έκθεση με τα αποτελέσματα του εργαστηρίου “ΘΗΒΑ 102 χλμ¨, του εργαστηρίου Art Therapy που εφαρμόστηκε στο Γυναικείο Κατάστημα Κράτησης Ελεώνα της Θήβας την χρονιά 2013-2014. Παράλληλα θα υπάρχουν θεωρητικές εισηγήσεις στο συμπόσιο από τους υπεύθυνους της Μ.Κ.Ο ΑΜΑΚΑ που θα αφορούν στο θεωρητικό πλαίσιο της Θεραπείας δια μέσου της Τέχνης.
Περισσότερες λεπτομέρειες θα ανακοινωθούν σύντομα.
Διαβάστε τί έχει να πεί η επιμελήτρια του συμποσίου Έλενα Τονικίδη:
“ Μια ανοικτή διαδικασία που θα εμπλουτίζεται διαρκώς με τη συμμετοχή σας. Θα εξετάσουμε και θα γνωρίσουμε τη σχέση της τέχνης με την θεραπεία καθώς και τη δυνατότητα ανάπτυξης ενός διεξοδικού διαλόγου ανάμεσα στα δυο αυτά γνωστικά πεδία. Μια συνεχή διεργασία συζήτησης, επεξεργασίας και αναστοχασμού πάνω στη θεματική του Συμποσίου.
Η τέχνη ως συνολική εικόνα του κόσμου, ως ωδή στου μύθους, αρχαϊκούς ή άλλους, η τέχνη ως φάρμακο και αυτοθεραπεία, η τέχνη ως άμεση Δημοκρατία αλλά και ως μεταμορφωτική δύναμη της ενέργειας είτε ανθρώπινη, επιστημονική ή καλλιτεχνική αλλά και η τέχνη ως φυσική εξέλιξη αντιμετώπισης του παρελθόντος, η τέχνη ως ευεργετική δύναμη που οδηγεί στο στοχασμό γιατί ο στοχαστής βλέπει τις ίδιες τις πράξεις του σαν πειράματα, σαν απόπειρες να ανακαλύψει κάτι, έγραφε ο Νίτσε και η τέχνη ως μια διαρκή επερώτηση, σημείωνε ο Αξελός που δεν οδηγεί παρά σε μια διαρκή αναζήτηση μιας απάντησης που αυτοαναιρείται.
Δεκάδες χιλιάδες χρόνια πριν, προτού εισαχθεί η λέξη «τέχνη» στο σύστημα οποιασδήποτε κουλτούρας, υπήρχε η ανθρώπινη ανάγκη για δημιουργική έκφραση, πέραν αυτού που απαιτούσαν για την αποπεράτωση των ωφελιμιστικών καθηκόντων. Αυτό που τώρα ονομάζουμε τέχνη, η κατασκευή των γεγονότων ή των αντικειμένων της ενατένισης, διαμέσου της πράξης της φαντασίας, που εμφανίζεται ή εκτελείται σε ειδικά περιβάλλοντα, ήταν τότε απλά μια πτυχή της καθημερινής ζωής.
Σήμερα περισσότερο από ποτέ, η τέχνη αποτελεί αντικείμενο, προς εξέταση, από ένα ευρύ φάσμα επιστημών που εκτείνεται από τον τομέα της τέχνης, στον τομέα της ψυχολογίας και της ιατρικής. Το ερέθισμα και η αναζήτηση τρόπων από τους καλλιτέχνες και τους θεωρητικούς επιδόσεων να οραματίζονται και να ερμηνεύουν την τέχνη ως αναπόσπαστη ισχύ της πραγμάτωσης του νοήματος της ανθρώπινης ζωής ‘δόθηκε’ στους εικαστικούς ψυχοθεραπευτές, στο δραματοθεραπευτές,στο ψυχόδραμα, στον χοροθεραπευτές και την κινησιολογία, στους μουσικοθεραπευτές, στη συγγραφή και στην ποίηση. Όπως και στους ομόλογούς τους έτσι και στην τέχνη αναζήτησαν τρόπους για να αποκαταστήσουν μερικές από τις ουσιώδεις λειτουργίες της παραγωγής της τέχνης.
Η διατύπωση της διευρυμένης έννοιας της τέχνης, ετέθη για πρώτη φορά από τον Joseph Beuys: «αυτός που δεν καταλαβαίνει τίποτα από σαρδέλες δεν καταλαβαίνει τίποτα από τέχνη», ανέφερε, υπογραμμίζοντας παράλληλα ότι ακόμα και τα ζώα αποτελούν τμήμα της εργασίας και ότι η τέχνη δεν είναι εδώ για να κερδίσουμε μια άμεση γνώση αλλά για να μορφοποιηθεί μια εκβαθυμένη γνώση με αφορμή το βιωμένο. Αυτό που έθιξε, ουσιαστικά, ο Beuys είναι ότι η Ελευθερία είναι ικανότητα του ανθρώπου να δημιουργήσει νέες αιτίες. Ελευθερία = αυτοπροδιορισμός = δημιουργικότητα = τέχνη = άνθρωπος. Και αυτό, συμπλήρωνε, δεν επιτυγχάνεται από μερικούς αλλά όλοι μαζί, ξεκινώντας ο καθένας από τον τόπο εργασίας, την ικανότητα μιας νοσοκόμας, της νοικοκυράς, ενός χωρικού, ενός από όλους εμάς, να γίνουμε μια δημιουργική εξουσία και να την αναγνωρίσουμε ως τμήμα μιας καλλιτεχνικής υποχρέωσης που θα φέρουμε εις πέρας. Αυτή την ίδια τη ζωή.
«Παλιές Διασταυρώσεις-Make it New» το γενικό θέμα της 5ης Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, παλιές διασταυρώσεις τόπων και χρόνων, μια εσωτερική αναγκαιότητα που είναι ο πυρήνας της δημιουργίας και συνεπώς κάθε ψυχική διεργασία μπορεί να εκφραστεί και να αποτυπωθεί μέσα από τη τέχνη. Το έργο που γίνεται φίλτρο, οθόνη, δοχείο και έτσι η δημιουργικότητα του ανθρώπου και η ανάπτυξη της γίνεται ένας πολύ σημαντικός θεραπευτικός παράγοντας. ώστε να τροποποιεί τη φαντασία του, τους δαίμονες του να αλλάζει ή και να εµπλουτίζει τα σύµβολά του καθώς το προϊόν τέχνης είναι ένα πρώτο σύµβολο.
«Από την απαισιοδοξία της νόησης στην αισιοδοξία της πράξης» αναφέρει ο Antonio Gramsci που το έργο του είναι η πηγή έμπνευσης για τον τίτλο της κεντρικής εκθεσης της Μπιενάλε , ας πραγματώσουμε σε αυτό το Συμπόσιο με την συμμετοχή σας και τους προσκεκλημένους ειδικούς θεραπευτές, την αισιοδοξία της θέλησης που θα θέσει τα θεμέλια της ζωής στο σήμερα, αυτή την δυνατότητα του άνθρώπου που δίνεται μέσα από τις «θεραπείες τεχνών» να μορφοποιήσει τις ανησυχίες του,τις δυσκολίες, τους φόβους του,να χάσουν αυτοί πλέον την ασάφεια τους, να αποκτήσουν συγκεκριμένη μορφή ώστε να τους αντιμετωπίσει καλύτερα. Ζωή και Τέχνη είναι ένα. “